شانزدهمین سالگرد تولد ویکیپدیای فارسی در حالی پنجشنبه هفته گذشته برگزار شد که جمعی از نویسندگان، ویرایشگران، دست اندرکاران و علاقه‌مندان این دانشنامه اینترنتی فضایی صمیمی و پر از انرژی را ایجاد کرده بودند.
زبان فارسی با تشدید تنش‌های سیاسی میان ایران و آمریکا بیش از گذشته در سطح جهان ترویج شد؛ کاری که شاید سال‌ها کرسی‌های ایران‌شناسی و زبان‌شناسی در گوشه و کنار جهان در پی آن بودند و امروز در پست‌های توییتری، حساب‌های اینستاگرامی و حتی پیام‌های ویدئویی سیاستمداران، چهره‌های شناخته‌شده جهان و بازیگران هالیوود دست به دست می‌شود. همین رفتارهای مجازی در تنش‌های سیاسی نیز موجب شد درخواست‌ها از اقصی نقاط جهان برای اعزام استاد زبان فارسی برای فراگیری این زبان به وزارت خارجه ایران افزایش بیابد.
دومین آزمون مهارت زبان فارسی 15اسفند در بنیاد سعدی برگزار می‌شود.
فیلم «درس‌های فارسی» در بلاروس فیلمبرداری شده و به تازگی در بخش ویژه هفتادمین جشنواره فیلم برلین برای نخستین بار به نمایش در‌آمده است. این فیلم یک پروژه بین‌المللی و محصول مشترک سه کشور روسیه کمپانی‌های هایپ‌فیلم و ال‌ام‌مدیا، آلمان کمپانی وان، تو فیلمز و بلاروس کمپانی بلاروس فیلم است.
افزایش تولیدات سینمایی و راه‌افتادن استودیوهایی تازه و رونق نسبی تولید و اکران در سال1332، امیدهایی برانگیخت که در همان ابتدای سال 1333 جای خود را به بیم و نگرانی بابت سرنوشت این صنعت نوپا داد.
علی اصغر مونسان، وزیر میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری و غلامعلی حدادعادل، رئیس بنیاد سعدی با امضای تفاهمنامه‌ای مشترک بر گسترش و ترویج زبان فارسی در جهان توافق کردند.
در سال‌های اخیر، ژانر نوردیک نوآر به لطف سریال‌های محبوبی همچون «کشتن» و «پل» در میان مخاطبان ایرانی جا باز کرده و فضای سرد و واقع‌گرایانه این سریال‌ها و قهرمانان تودار و تنهای آنها که شیوه کارشان با کارآگاهان مشهور متفاوت است، با استقبال مواجه شده است.
نقد، تحلیل و تعلیل نوشتار‌های مهدی اخوان ثالث «م امید» متولد سیزدهم اسفند1307 در مشهد اعم از شعر و نثر یا منثور و منظوم نیاز به چندین مقاله موسع دارد که در این یادداشت سردستی حتی نمی‌توان یکی از مفردات و مولفه‌های اساسی و بنیادین شعر او را مورد تدقیق قرار داد و برای خودداری از اطناب کلام به چند مورد الزامی اشارتی خواهم داشت.
سرانجام پس از 72سال از اختراع لاینوتایپ توسط یک آلمانی‌الاصل مقیم آمریکا اوتمار مِرگِنت‌هالِر این فناوری به کشور ما راه پیدا کرد.
انتخاب مترجمی که بتواند درباره نجف دریابندری سخن بگوید کمی دشوار است.
در سال‌های اخیر اقبال بیشتری به شاهنامه و فردوسی در میان تمامی مخاطبان ایرانی از صاحب‌نظران و دانشگاهیان و اهل فرهنگ تا کودکان و نوجوانان و دیگر اقشار مردم دیده می‌شود و گواه این امر، آثاری است که هرسال از نظر کمی و کیفی درباره فردوسی و شاهنامه در ایران و سایر کشورهای جهان منتشر می‌شود.
«در ایران تا جایی که من خبر دارم نخستین کسی که به ترجمه آثار وی [چخوف] آغاز کرده، آقای صادق هدایت است که نخست داستان «تمشک تیغ‌دار» را ترجمه و در جزوه سه‌دور سوم افسانه در 8تیرماه 1310 چاپ کرده است و پس از آن داستان دیگری به نام «مشاور مخصوص» ترجمه کرده که در سال نخست روزنامه «مردم» از شماره 185 19مهرماه 1322 به بعد بی‌اسم مترجم چاپ شده است.»
کتاب بامزه در فارسی نوشته فیروزه جزایری دوماست که غلامرضا امامی آن را به فارسی برگردانده و از سوی نشر هرمس برای دهمین بار تجدید چاپ شده است.
گریگوری کارول، عکاس انگلیسی در سال53 برای عکاسی به ایران سفر کرد. هدف او یک مجموعه عکس از مردم کوچه و بازار بود.
تمامی هنرمند‌ان، نویسندگان و شاعران را از منظر رویکرد آنها به مخاطب می‌توان به 3 دسته کلی تقسیم‌بندی کرد؛ دسته نخست در پی ایجاد رابطه و دیالوگ، تأثیرگذاری و پیشرفت در مخاطب هستند.
در 1306شمسی که ابراهیم پورداوود، دیوان اشعارش را با نام «پوراندختنامه» به یاد تنها دختر دلبندش در بمبئی منتشر کرد، چاپ کتاب در مطبعه‌های شبه‌قاره امری متداول بود.
جایزه ابوالحسن نجفی کم‌کم دارد به یکی از اتفاق‌های ثابت تقویم ادبیات ایران تبدیل می‌شود. برگزارکنندگان آن در دوره‌های گذشته چنان‌که شایسته نام مترجم بزرگ زبان فارسی است، رفتار کرده، به‌گونه‌ای که بسیاری از مترجمان، به‌ویژه مترجمان جوان، هر سال منتظرند که نام نامزدها و برگزیدگان جایزه اعلام شود.
قدیمی‌ترین سند فارسی موجود در ژاپن چند بیت شعر است که
درباره مردی که در خانواده‌ای روحانی بر خشت افتاد و پدرش امام‌جماعت مسجدی در تبریز بود و از طفولیت قرآن خواندن آموخت و در علوم مختلف تحصیل کرد و زبان فرانسه را به دور از چشم پدر فراگرفت، چه باید نوشت که پیش‌تر نوشته نشده باشد؟
نام مستعار م. حمید در مجلات و روزنامه‌های دهه دوم سده، تضمین فروش و مشتری و مخاطب بود و این همه چیزی بود که نثر و زبان و داستان حسینقلی مستعان را از دیگران چند وجب بلندتر می‌کرد.